Helpen te paard
Vrijwilligers werk doen, iets waar ik vaak aan had gedacht maar waar het eigenlijk nog nooit echt van was gekomen. Waarom niet? Ik heb eigenlijk geen idee. Ik hou ervan om anderen te kunnen helpen, genoot van tijd doorbrengen met opa en oma maar echt verder dan dat kwam ik niet. Misschien was het toch een beetje de angst om een ‘verplichting’ aan te gaan die mij tegenhield. Want paste dit wel in mijn drukke leven, kon ik hier tijd voor vrij maken?
Het antwoord op die vragen bleek een hele dikke JA te zijn. Want zeker past vrijwilligerswerk in mijn leven en maak ik hier graag tijd voor. Toen ik op Borselevoorelkaar hét perfecte klusje tegenkwam, liet ik al mijn twijfels achterwege en melde ik mij aan. Zo gezegd, zo gedaan want sinds december ben ik vrijwilliger bij een ontzettend mooie locatie waar mensen met een visuele en lichamelijke beperking begeleid wonen en activiteiten doen.
En wat ik daar dan mag doen is voor mij het allerleukste wat er is. Ik mag namelijk bezig zijn met mijn passie en deze passie delen met andere vrijwilligers én bewoners. Sinds kleins af aan ben ik al een dierenvriend, nog specifieker een echt paardenmeisje. Al 18 jaar lang ben ik wekelijks meerdere keren in de paardenstal te vinden. In de stal, rondom de stal, op het paard; het zijn mijn favoriete plekken om te zijn.
Tijdens mijn vrijwilligerswerk verzorg ik de paarden die op de boerderij bij de locatie staan, maar het allermooiste is nog wel dat ik de bewoners mag helpen met paardrijden. Eén zaterdag per maand mogen zij lekker een rondje paardrijden. Ik begeleid samen met andere vrijwilligers de paarden en zorg ervoor dat alles veilig verloopt.
Ik kan je vertellen, die glimlach op de gezichtjes van deze bewoners wanneer zij op het paard zitten is goud waard.
Het is zo mooi om te zien hoe zij hiervan genieten. Tijdens de eerste keer helpen voelde ik me zelfs een beetje schuldig, want ik had de mogelijkheid om elke dag op een paard te mogen zitten en genoot er maar half van in vergelijking van wat deze kinderen deden. Dit was meteen een mooie eye-opener en elke keer dat ik nu op het paard zit denk ik aan hoe dankbaar ik ben dit te kunnen doen.
Helaas kwam na de eerste keer helpen op de boerderij corona om de hoek en gingen alle activiteiten voor de bewoners niet meer door. Begrijpelijk, maar zo ontzettend sneu dat ze niet meer konden doen waar ze zo van genoten. De verzorging van de paarden ging door en in deze tijd heb ik mogen genieten van een aantal prachtige bosritten met de paarden. Want niet alleen de bewoners verdienen het allerbeste, de paarden ook. Gelukkig hebben de kinderen een aantal weken geleden eindelijk weer kunnen rijden en wat hebben ze genoten. De glimlach op de koppies was weer terug en misschien nog wel groter als eerder. Als het aan hun lag hadden we uren kunnen blijven rondlopen.
Ik hoop nog heel lang dit vrijwilligerswerk te mogen blijven doen. De inspanning en tijd die het kost is helemaal niks vergeleken met de dankbaarheid en het geluk wat je er voor terug krijgt. En wanneer ik de kinderen zie genieten op het paard, besef ik me hoe mooi het is om hier onderdeel van te mogen zijn. Hopelijk vind iedereen die dit verhaal leest ook vrijwilligerswerk waar hij of zij zo van kan genieten. Geloof me, het maakt je wereld een stukje mooier!
Jeannette's Engelentafel
Jeannette's Engelentafel ''Al een aantal jaar had ik na elke kerst weer het gevoel van, is dit het nou? Dan had ik echt een leuke kerst gehad met familie en vrienden, maar miste ik toch zingeving. Daarnaast heb ik zelf een periode gehad waarin ik net was gescheiden en momenten had dat het niet vanzelfsprekend was dat je zomaar werd uitgenodigd terwijl je dat eigenlijk wel zou willen, vooral met kerst. Toen is het idee van de EngelenTafel ontstaan. Mijn man en ik houden allebei van koken en vinden het leuk om mensen over de vloer te hebben, vanuit die gedachte zijn we met kerst mensen uit gaan nodigen voor wie samen kerst vieren niet vanzelfsprekend is. Zo is de EngelenTafel geboren.'' Was het niet lastig om mensen hiervoor te vinden? ''Ja, dat was erg lastig. Je weet dat er veel mensen zijn die alleen zijn met kerst, maar het is een onzichtbare groep. Daarom zijn we op veel plekken die tegen het sociaal domein aanschuren langs geweest om aan coördinators te vragen of er mensen zijn die behoefte hebben aan de EngelenTafel. Aanvankelijk kregen we alleen maar 'nee' te horen. ''Nee er is niemand alleen met kerst.'' Toch merkte we dat toen mensen er langer over na dachten ze toch misschien wel wat gegadigden kenden.'' Zat er ook nog schaamte achter voor de mensen om toe te geven dat ze eigenlijk alleen waren tijdens de kerst? ''Het verschilde erg onder de mensen. Sommige waren gelijk enthousiast en meldden zich direct aan, anderen moesten er soms toch nog even over na denken. Ook kwam het voor dat sommigen mensen nog voor zichzelf in de ontkenning waren en dat ze bijvoorbeeld aangaven dat ze de kerst bij hun broer/zus gingen doorbrachten terwijl dit niet het geval was. Uiteindelijk waren de mensen toch blij dat ze aan een tafel konden aanschuiven tijdens de kerst. Er wordt vaak veel georganiseerd door instanties in de loop naar kerst, maar op de kerstdagen zelf is dat vaak niet het geval. Daarin maken we echt het verschil.'' Maar de eerste editie was echt fantastisch! Hoe is de eerste editie verlopen? ''Voorafgaand aan het diner vonden wij het spannend, er kwamen negen mensen op bezoek die wij allemaal niet kenden. Voor de gasten was het ook spannend, want zij gingen kerst vieren in een onbekend huis met onbekende mensen. Maar de eerste editie was echt fantastisch! Wat zo bijzonder aan de avond was dat er zo ontzettend veel openheid was. Mensen vertelden heel veel, want als je ergens bent zonder mensen die je kent is het toch makkelijker om open te zijn. Daarnaast was er ook veel dankbaarheid en ik heb heel veel mooie verhalen mogen horen. Het was heel bijzonder dat mensen dit allemaal delen en hoe wij met iets simpels als ons huis openstellen voor kerst zoiets voor de mensen konden doen. Dit maakt voor veel mensen het verschil dat ze fijner het nieuwe jaar ingaan.'' Wanneer besloot je de EngelenTafel professioneel aan te gaan pakken? ''Ik organiseerde al een aantal jaar de EngelenTafel en ieder jaar merkte ik weer dat ik er veel boeiende gesprekken met mensen in mijn omgeving over had. Veel waren dan toch wel benieuwd waarom ik het deed en hoe ik het ervaarde, het maakte veel los en ik voelde: dit vraagt om meer. Ik ben meer mensen gaan inspireren om het ook te doen, dat is inmiddels drie jaar geleden. Ik gaf het een naam, een logo en een website om mijn verhaal te vertellen. Wat er toen gebeurde is dat het de mensen heel erg aansprak. 'Dit is precies waar ik naar op zoek ben met kerst', hoorde ik vaak. Het eerste jaar werden er 25 EngelenTafels georganiseerd waar wel 100 mensen aansloten en het afgelopen jaar waren het al 125 tafels met wel 450 mensen die aanschoven!'' Als ik dat soort verhalen hoor, word ik echt blij. Tot slot: Wat is het mooiste moment dat je hebt meegemaakt door de EngelenTafel? ''Een van de mooiste herinneringen die ik heb, is van een gast van vorig jaar kerst. Die avond heeft hij iemand aan tafel ontmoet en sindsdien bellen ze elkaar elke dag zodat hij de dag minder alleen begint. Als ik dat soort verhalen hoor word ik echt blij. Dat mensen een mooie avond hebben gehad met kerst en dat daardoor blijvende vriendschappen en verbindingen ontstaan. Dat is waarvoor ik het doe.'' Benieuwd naar de EngelenTafel? Neem dan hier een kijkje! Deel deze verhalen en inspireer anderen om ook te helpen! Facebook Twitter LinkedIn Whatsapp Forward
Lees het verhaal